Op verzoek

Elke dag ben ik nog bezig met de vakantie en elke dag kijk ik zelf ook nog even op mijn blog. Vandaag zag ik ineens dat er toch nog een reactie meer was gekomen. Een verzoek om toch nog één verslag te schrijven. Nu kwam dit verzoek schriftelijk maar ik heb het al meerdere keren ook op andere manieren gehoord. Ik moet zeggen dat ik het schrijven van de blog ook best wel mis. Ik vond het heel leuk om te doen en de reactie stimuleerde enorm. Dus nu hier zittend achter de computer probeer ik toch nog een laatste blog te maken.
We zijn nu twee weken thuis en het leven loopt weer als vanouds verder maar wel met een groot verschil. We hebben allemaal veel last van heimwee. Wat zouden we graag terug willen. Dagelijks wordt er over Amerika gesproken en omdat ik dus nog dagelijks met de foto’s bezig ben wordt alles nog goed overgedaan. We hebben nu dus ook al besloten dat we weer terug gaan. Volgend jaar zal dat helaas niet gaan lukken maar over twee jaar zijn we weer van de partij. We gaan ervoor. Ik ben me er wel goed van bewust dat ik zo’n beetje over een half jaar weer kan gaan beginnen met het vooruit plannen en daar kijk ik dus nu al naar uit. Maar nog steeds genieten we van deze vakantie. De terugweg ging goed. Geen problemen met de koffers, eerlijk gezegd werd er helemaal nergens naar gekeken. Niet naar het formaat en zeker niet naar het gewicht. Tenminste bij ons niet. Het was zelfs zo erg dat er twee koffers tegelijk op de weegschaal werd gezet. Een van ons en een van een vreemde die naast ons werd ingechecked. Dat was wel raar hoor. Doe je daar zo je best voor. Maar ik hoorde van Patricia dat iemand naast haar wel kon bijbetalen voor het gewicht van haar koffer dus ik krijg sterk de indruk dat het enorm willekeur is. Het ligt aan de drukte en aan de persoon die achter de balie staat. Bij mij stond er een man die helemaal niet zo moeilijk deed dus waren we er ook vrij snel weer klaar.
Een vergissing hadden we wel gemaakt met de kruier die voor de deur stond toen we door de mannen werden afgezet voordat zij de auto terug gingen brengen. We stonden dus buiten voor de schuifdeuren en we werden benaderd door een man met een karretje. Omdat ik had gehoord dat deze meneer je koffers voor je naar de balie zou brengen en je een beetje verder op weg zou helpen, liet ik hem onze koffers erop zetten. Vervolgens liepen wij “als makke schapen” wel de gehele VIJF meter achter hem aan (net door de schuifdeuren!!!!) waar hij vervolgens weer de koffers van het karretje afhaalde. En eigenlijk wilde hij twee dollar per koffer hebben. Nou dat vond ik een beetje veel. We hadden dat kleine stukje ook best zelf de koffers kunnen brengen. Het was echt alleen de schuifdeuren door. Hij heeft 10 dollar van me gekregen en dat vond ik nog zeer makkelijk verdient. Maar zoals gezegd was het inchecken heel makkelijk. De drukte viel me ook enorm mee. We hebben eerst nog een tijdje voorop gezeten bij de winkels, nog even bij de Disney store naar binnen en ook de andere winkeltjes bezocht.
Toen gingen we maar naar de gate en ook daar was het zeer relaxed.
De eerste vlug ging echt heel snel. De stewardessen waren zeer vriendelijk en voor we het wisten werd de landing weer ingezet. Op Washington was het een stuk drukker. Gauw nog even een heerlijk broodje gegeten want van dat vliegtuig eten wordt je niet direct vrolijk. Ook heb ik nog een Obama –T-shirt gekocht. Niet één waar zijn beeltenis op staat (ik vind ze wel heel leuk maar weet ook dat ik ze nooit zal dragen, niet echt mijn ding) maar een zwart T-shirt met de naam Obama in glimsteentjes erop. Heel leuk en deze heb ik zelfs nu al gedragen! Het was me opgevallen dat je toch niet heel veel van Obama zag. Zelfs in het werelddeel van Amerika in Epcot hadden ze in het winkeltje welgeteld één plankje voor hem vrijgemaakt. Daar keek ik echt wel van op. Ik had meer merchandise verwacht. Nou zie je hier ook nergens spullen van Jan Peter Balkenende (gek joh!) maar wij zijn sowieso een stuk nuchterder. Nou heeft onze premier ook niet het charisma van Barack Obama en kan je die man niet leuker maken dat hij is. De tweede vlucht ging ook goed qua vliegen. Voor dat we de lucht in gingen leek het wel kwartetten want iedereen begon zijn stoel in de aanbieding te gooien. Meerdere ouders waren van hun kinderen gescheiden en daar was niemand het echt mee eens. Maar voordat we opstegen was alles toch wel mooi terecht gekomen. Alleen Bert zat een stuk bij ons vandaan want hij had weer met een vrouw geruild die graag naast haar zoon zat die naast hem zat. Ik zal naast Yentle en mam zat naast Solange. Die melatonine tabletjes die we speciaal voor de terugweg hadden gekregen werkte perfect. We hadden ze aan de kinderen met inboarden gegeven en
Solange sliep al voordat het vliegtuig naar de startbaan taxiede. Yentle heeft eerst nog foto’s gemaakt van het opstijgen

maar ook bij haar vielen haar luikjes al vrij snel dicht.
Helaas was dit voor korte duur. Yentle was na 1,5 uur alweer wakker en Solange na 4 uur. De vlucht duurde voor het gevoel voor ons allemaal wel heel lang. Zeven uur is eigenlijk een werkdag (ongeveer) maar dit voelde aan als een werkweek! Maar geen bijzonderheden voor de rest, geen turbulentie en ook de landing verliep heel glad. De koffers kwamen al vrij snel op de lopende band en gelukkig hebben we ze ook allemaal mogen ontvangen. Toen nog een spannend momentje door de douane. Het is niet zo dat ik echt iets te verbergen had maar ik had het een ramp gevonden als ze mijn koffers hadden opengemaakt en er door heen waren gaan wroeten. Ik had ze waarschijnlijk nooit meer dicht gekregen. Ze zaten echt propvol en daar moest niet te veel aan worden gezeten. Maar we mochten doorlopen! Ze hadden het druk met andere mensen. Jammer genoeg was de bus naar het vd Valk hotel net weg en moesten we daar een half uurtje op wachten. Dan merk je gelijk op dat het een stuk kouder is in Nederland.
Maar ook de vermoeidheid begon natuurlijk op te spelen. Bij vd Valk onze auto opgehaald en daarna door naar huis! De meiden hebben wel de terugweg in de auto nog geslapen maar daarna zijn ze wakker gebleven. Gelijk thuis alle koffers opgemaakt om te kijken of alles heel was gebleven. Daarmee bedoel ik natuurlijk mijn kerstspullen en dat was gelukt.
We hebben de dag vol gemaakt maar om zes uur zijn we in ons bedje gedoken om te slapen tot de volgende dag zeven uur. Toen ging weer de wekker. Kenneth naar zijn werk, Solange naar opa en oma en Yentle en ik op schoolreisje! Het was Yentle’s eerste schoolreisje (de kleuterklassen gaan niet) en ze wilde zo graag mee.
Aangezien ik in de Aktiviteitencommissie zit mag ik ook mee en omdat het haar eerste keer was wilde ik toch ook wel graag in de buurt zijn. Het was leuk maar we zijn wel enorm verwend hoor. Het komt niet in de buurt van wat we gezien hadden. Ik geloof dat we eerst maar flink moeten afkicken voordat we weer een pretpark gaan bezoeken!!
Nou mensen, ik weet niet hoeveel mensen deze blog nog zullen lezen. Ik had zelf ook niet meer verwacht dat ik hem zou schrijven maar het begon toch te kriebelen. Ik ben van plan om hem bij de volgende reis weer te gaan schrijven en ook de weg ernaar toe zal ik laten weten. Kijk over een half jaartje maar weer even en dan zal er vast een link staan naar de volgende vakantie. We zijn behebt met de Amerika kriebels en willen heel graag terug. Het was een fantastische vakantie waar we enorm van hebben genoten.