Woensdag 22 april 2009: De vliegreis

Het weer : zonnig
Aantal genomen foto’s : 52
Totaal aantal foto’s : 52

Vlucht 1 : UA 947
Vertrek Amsterdam : 12:40 (precies op tijd)
Aankomst Washington : 14:45 (6 uur terug)

Vlucht 2 : UA 715
Vertrek Washington : 17:50 (45 minuten vertraging)
Aankomst Orlando : 19:50

Na een perfect verblijf in het vd Valk Hotel
bij Schiphol vertrokken we vanmorgen om 8:40 uur met de bus naar Schiphol.
Daar wachtte ons helaas niet zo’n warm welkom door een stewardess van United Airlines. We wisten dat we niet zulke beste zitplaatsen hadden en ons was geadviseerd om vroeg naar Schiphol te gaan omdat we daar vast dan nog wel wat konden schuiven. We waren dus ook ruim op tijd op Schiphol maar die stewardess was totaal niet aardig. Ze kon er absoluut niet warm of koud van worden dat mijn drie jarige alleen naast een vreemde kwam te zitten. Later bleek ook dat zij ons was vergeten de groene visa kaart en de blauwe kaart te geven. Gelukkig konden we beide oplossen in het vliegtuig. Daar bleek ook dat er meerdere mensen geen groene kaarten hadden gekregen. Er waren meer mensen de dupe van haar vriendelijke bui. Maar gelukkig vond diegene die nu naast Solange zat het ook onbegrijpelijk dat er niet naar kleine kinderen werd gekeken en die wilde best van plek ruilen. Daardoor kon Solange naast Yentle zitten en zat ik aan de andere kant van het gangpad.


De groene kaart konden we gelukkig nog in het vliegtuig verkrijgen en die heb ik daar ingevuld. All’s well thats ends well!
Het eten was niet slecht maar de drank was heel matig. In het eerste uur kregen we twee keer drinken maar daarna werd het alleen nog maar aangevuld met een bekertje water. De tweede keer dat we wat te drinken kregen aangeboden nam ik een kopje thee. Tenminste dat dacht ik. Dat was gewoon koffie vermond als thee. Wat was die donker en bitter zeg! En dat terwijl ik alleen van hele lichte thee houd.
Tijdens de vlucht was er weinig turbulentie. We hebben wat gewiebeld maar dat mag geen naam hebben. De landing was een heel ander verhaal. Wat ging dat te keer zeg. Je had twee kleuren mensen. Er waren mensen die spierwit wegtrokken en er waren mensen die een beetje groen begonnen te zien. Beide spreekt voor zich over de landing.
Door de douane ging vrij snel. Geen probleem. Gelukkig ook niet met het kinderschaartje wat Yentle in haar etui had gestoken. Daar kwamen we op het vliegveld achter en toen was het al te laat om er nog wat aan te doen. We konden het natuurlijk weggooien maar ik wilde het avontuur wel aangaan. En wat blijkt…..twee douane controles deden er totaal niet moeilijk over.
Washington is een groot vliegveld en het was toch nog een stevig stukje lopen naar Gate D16. Even de benen strekken. We hebben even snel wat eten gekocht bij Subway (heerlijk broodje) en een Obama Dollar bij een souvenirwinkel. Leuke aandenken. Ik ben toch van plan om nog wat meer van Obama te kopen want ik ben wel fan van hem. Die man probeert toch een heleboel te veranderen. Of het hem gaat lukken is een ander verhaal maar hij probeert het tenminste.
Al gauw konden we aan board van ons tweede vliegtuig. Die was een stuk kleiner.

Nu zaten we met zijn alle op één rij. Drie stoelen links en drie stoelen rechts. Dat het vliegtuig klein was vond ik geen probleem maar die rare enge geluiden wel. Meerdere keren kwam er een geluid van onderen vandaan wat geen vertrouwen in het landingsgestel gaf. Maar ik moet zeggen dat de landing helemaal vlekkeloos is gegaan. Veel beter dan de eerste landing. De stewardessen in het tweede vliegtuig waren trouwens ook een attraktie op zich zelf. Ze waren heel aardig hoor, geen kwaad woord daarover. Maar wat waren ze oud!!! De mannen begonnen spontaan te klagen dat ze zoveel mooi schoon op Schiphol hadden zien lopen maar dat was in dit vliegtuig ver te zoeken. Ook was er een stewardess die was duidelijk niet van plan geweest om vandaag naar haar werk toe te komen want wat had die een grote schoenen aan. Veels te groot. Deze waren ongetwijfeld bedoeld dat als we te water waren gekomen dat ze als reddingsboot konden fungeren. We hebben er zo om gelachen.
Wat ook heel leuk was, we werden herkend. Achter ons tijdens het boarden van de tweede vlucht stond een gezin en die herkende ons van de blog. De vrouw hield zelf geen blog bij maar vond ze heel leuk om te lezen. Ze zaten ook dicht bij ons in het vliegtuig en de opmerkingen vlogen over en weer. Toch gezellig! Ze hebben ook een villa gehuurd hier in Sandy Ridge misschien zien we elkaar nog wel een keer. Al is het best wel groot hier.